สงสัยปีนี้จะชง ....

วันนี้คงจะต้องบ่นกันยาวเลย

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ระยะนี้มีเรื่องมากมายเลยที่เกิดขึ้น ส่วนใหญ่มักจะเป็นเรื่องแย่ ๆ ปกติแล้วผมมองว่าปัญหาที่สามารถแก้ไขได้ด้วยเิงินได้นั้นมันไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตอะไรมากนัก  แต่ว่าตอนนี้ชักจะรู้สึกว่าคิดผิดเสียแล้วมั้งเรา

คงต้องเล่าท้าวความไปยาว ๆ คืองี้ หน้าหอพักของผม (ผมเป็นเจ้าของหอพัก แล้วก็เป็นคนนั่งดูแล - แต่จริง ๆ แล้วผมเป็นคนคัดค้านการสร้างหอพักของพ่อกับแม่ตั้งแต่เริ่ม แต่สุดท้ายก็เอาก็เอา มาดูแลให้) หน้าหอพักผมมีต้นมะม่วงอยู่ต้นหนึ่ง เขียวเสวย ก็ออกดอกออกผล พ่อกับแม่ผมนั่นแหล่ะเป็นคนปลูกแล้วก็ดูแลรดน้ำเรื่อยมา  ผมก็ดูแลนะรดน้ำเรื่อยมาเหมือนกัน ปีนี้มะม่วงออกลูกไวกว่าปกติ ปกติแล้วต้นนี้จะได้กินประมาณเดือนมีนา

ผมเองก็เกิดอาการหวงสิ เพราะลูกมันก็ไม่ได้เยอะอะไร มีเด็กมาแอบสอยเรื่อย ผมเห็นผมก็ไม่รู้จะพูดว่าไง จริง ๆ แล้วผมคิดว่าพวกนี้ก็คงอยากจะโชว์เพื่อนแหล่ะ สอยมะม่วงคนอื่นให้เพื่อนกิน แถมสอยก็ไม่ได้ขอเราเลยสักคำ เพราะถ้ามีคนมาขอผมก็บอกว่า เอาตังค์ไป 10 บาท ไปซื้อกินเอาหล่ะกันจะได้ไม่ต้องลำบากสอย  - เพราะว่าผมรู้ว่าส่วนใหญ่เด็กที่มาสอยมะม่วงผมกินก็คืออยากจะโชว์เพื่อนแค่นั้นแหล่ะ

มีน้องคนหนึ่งก็ย้ายเข้ามาประมาณปลาย ๆ ปีที่แล้ว ก็นั่นแหล่ะมาสอยมะม่วง ผมก็เห็นผมก็แอบคิดในใจ ขอก็ไม่ขอ สอยไปให้เพื่อนกินอีกนะ ถึงแม้ว่าตอนสอยจะทำหน้าตาน่ารัก แต่มันก็เรียกว่าเป็นการหยิบฉวย เป็นการขโมยหรือเปล่านี่  (อันนี้ความคิดในใจล้วน ๆ)   บางทีคนเราก็ไม่รู้สึกหรอกเมื่อเป็นฝ่ายถูกกระทำ ถ้าเป็นผู้โดนกระทำบ้างสิจะรู้สึก
.
.
.
.
เวลาผ่านไปไม่นาน วันนี้เอง ห้องน้องคนนี้ก็ถูกงัด !!!!   น้องอยู่กับเพื่อน สมบัติเพื่อนหาย สมบัติตัวเองไม่ได้มีอะไรไว้ในห้องก็เลยไม่มีอะไรหาย ที่หายก็เป็นเงินที่อยู่ในกระปุกออมสิน ก็ไม่รู้ว่ากี่บาทเหมือนกัน   ห้องน้องเขาก็อยู่ตรงทางเดินที่โล่งแจ้งมาก ... ผมยังอึ้งเลยว่าทำไมโจรถึงมาเอาห้องนี้

จากร่องรอยก็พบว่า น้องก็ล็อคกุญแจสองชั้น คือล็อกกุญแจลูกบิด แล้วก็ล็อกแม่กุญแจด้วย ตามปกติที่ใคร ๆ ในหอก็ทำกัน เมื่อคืนตอนก่อนจะปิดหอผมก็ยังเห็นอยู่เลยว่าเขาล็อกนะ เพราะห้องน้องเขาเป็นห้องที่ผมเดินผ่าน ใครเดินก็ผ่าน ว่างั้นดีกว่า

แม่กุญแจที่น้องใช้ก็อันเล็กไปหน่อย ประมาณอันละ 40 - 50 บาท หน่ะแหล่ะนะ ก็เหมือนกับไว้ล็อคของจุกจิก พวกล็อกก็อกน้ำ หรือหีบเล็ก ๆ  โจรคนนี้ก็ใช้วิธีเลื่อย แล้วส่วนกุญแจลูกบิดก็ใช้พวกชะแลง ไขควง งัดเปิดเข้าไป ส่วนห้องอื่น ๆ ใช้แม่กุญแจแบบใหญ่ ๆ เลื่อยไม่ออกก็มีหลายห้อง

ที่แย่กว่าก็คือผมก็นอนอยู่ถัดออกไปอีกสองห้องหน่ะแหล่ะ แต่สาบานได้ว่าผมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนะ หอปิด 5 ทุ่ม เปิดตอนประมาณ 6 โมงครึ่ง  แล้วก็เป็นวันอาทิตย์ ไม่มีใครอยู่หอพักเลย ส่วนใหญ่ก็กลับบ้านกันหมด  ตอนผมเปิดหอผมก็หลับตาเดิน ก็นะผมก็นั่งดูบอลเมื่อคืนอยู่ Oldham - Everton วันนี้ผมเองตื่นมาปกติจะไปนอนต่อ แต่นอนไม่หลับ (เหมือนมีลาง) ก็เลยเดินออกมานั่งทำงานอยู่พักหนึ่ง แต่หลังจากตื่นผมก็ไม่ได้สังเกตหรอกนะว่าสภาพห้องเป็นไง คนกึ่งหลับกึ่งตื่นเดินงัวเงียไปเปิดหอตามหน้าที่ จากนั้นกลับมาล้มตัวลง แต่นอนต่อไม่หลับก็เลยลุกไป office นั่งทำงานอยู่แป้บง่วงก็กลับไปนอนต่อ  ตื่นมาอีกทีตอนน้องเพื่อนร่วมห้อง มาเคาะประตูประมาณ 10 โมง บอกว่าห้องโดนงัด แค่นั้นแหล่ะตาสว่างเลย  แต่บางทีผมก็เคยคิดนะมันจะไปได้ยินคนข้างนอกได้ไง ในเมื่อตัวเองเปิดพัดลมเบอร์ 3 เป่าอยู่ข้าง ๆ ตัว มันก็ได้ยินแต่เสียงพัดลมนั่นแหล่ะ

ก็ดำเนินการแจ้งความลงบันทึกประจำวันอะไรไปตามปกติ

ถ้าคุณคิดว่าผมคงนึกสมน้ำหน้าน้องคนนั้น ผมยอมรับเลยว่าแว้บแรกก็คิด แต่พอมาเจอแบบนี้แล้ว ประตูก็เสียหาย ร่องรอยความเสียหายที่เกิดขึ้นไม่รู้จะซ่อมแซมไง เปลี่ยนวงกบประตูเหรอ ? เรื่องใหญ่เลยนะ เปลี่ยนบานประตูเหรอ ? รู้สึกเศร้ามากกว่า

พอเกิดความเสียหาย ก็มักจะต้องหาตัวคนรับผิดชอบ ใครหล่ะ ??   .... ก็ผมไง   ....  วันนี้ขนาดคนในหอที่เดินเข้าเดินออก เดินเข้ามาทัก ทำให้ผมรู้สึกว่าเหมือนความรู้สึกมัน แปลก ๆ  ทำไมน้อ   เหมือนสายตาเขาบอกว่าผมนั่นแหล่ะผิดแต่ผมไม่ได้เอาไปนะ   ประตูผมก็เสียหายนะ

คดีงัดห้องนี้เป็นครั้งแรกเลยนะ ตั้งแต่เปิดหอมาจะ 9 ปีั คดีของหายนี่มันก็ไม่ค่อยจะเคยเจอมานานมากแล้วนะ ครั้งที่แล้วเอ่อ ... จำไม่ได้ จำได้ก็แค่มือถือหายในห้อง

อันนี้เป็นข้อความจากเจ้าของหอ คนดูแลหอ คนหนึ่งอยากจะบอกไปถึงทุกคนที่อยู่หอพัก ที่เข้ามาอ่านบทความนี้ว่า
1. คุณควรล็อกห้องของคุณให้แน่นหนาที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ อย่าประมาท เพราะพวกโจรนี่มันไม่ใช่มนุษย์ ตั้งแต่เรื่องศีลธรรม ไปจนถึงเรื่องความสามารถในการหาช่องว่าง เพื่อลักทรัพย์

2. ผมเองก็รู้สึกเข้าใจนะว่าของหายเป็นอย่างไง ผมเองก็ของหายบ่อย ผมถูกลักขโมยมะม่วง ปีแรก ๆ ที่เปิดหอมือถือผมก็โดนคนหยิบไปหายในหอเหมือนกัน   แต่ผมคงต้องแจ้งคุณอย่างสุภาพว่า ผมไม่อาจจะชดใช้ความเสียหายให้คุณได้หรอก  มันก็ถูกผมเป็นคนเก็บเงินคุณ  แต่ผมก็คน ผมไม่เคยประสงค์ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ผมเองก็ได้รับความเสียหายพร้อม ๆ กับคุณ ในขณะที่ผมเองก็เข้าไปยุ่งกับชีวิตคุณไม่ได้มากนัก การดูแลผมก็มีผิดพลาดบ้างก็ยอมรับ  ผมก็ยินดีที่จะปรับแก้ ผมทำได้แค่นั้น

ผมเห็นทุกครั้งที่ของหาย ยาม หรือผู้ดูแล มักจะโดนกล่าวโทษเสมอ  ผมมองว่ามันก็คงเป็นที่อารมณ์ด้วยแหล่ะ แต่อยากให้นึกถึงว่า ถ้าคุณมีบ้านติดภูเขาที่มีลิงอาศัยอยู่ คุณจะรู้ว่าบางทีคุณกันลิงไม่ให้มาหยิบฉวยของของคุณนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย  แต่นี่เรากำลังปะทะมือกับคนที่เขาเตรียมเครื่องมือมาพร้อม  พร้อมที่จะฝ่าฟันทุกอุปสรรคที่คุณสร้างมาเพื่อขัดขวางเขา

ผมเดาเลยว่าห้องนี้จะต้องย้ายออกอย่างแน่นอน ความรู้สึก กระแสจิตมันส่งออกมา  และก็คงไม่มีใครอยากจะอยู่ห้องที่มีรอยโหว่ ขนาดนั้น การสูญเสียความเชื่อมั่นในถิ่นที่อยู่ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ แน่นอน

เมื่อก่อนนี้ผมยังบอกกับท่านประธานพ่อกับแม่ ผมอยู่บ่อย ๆ ว่าไม่ต้องติดหรอกกล้องวงจรปิด เพราะหอพักเราเงียบมาก คนไม่พลุกพล่าน เวลาปิดเปิดก็มี แต่มาวันนี้ผมรู้สึกว่าผมต้องการมันอย่างมากเลยทีเดียว เพราะว่าหอเราอาจจะเป็นหอเดียวที่การป้องกันหละหลวม ในขณะที่หอใหม่ ๆ ผุดขึ้นมาเต็มไปหมด option , facility ก็คงเพียบพร้อม หอข้าง ๆ ผมมีทั้งยาม มีทั้งกล้อง  แต่หอเขาห้องเยอะกว่าผมมาก ผมเป็นหอเล็ก ๆ

สำหรับเจ้าของผู้ดำเนินกิจการหอพัก ผมก็อยากบอกกับคุณว่า
1. พวกเราทำงานรองรับความเสี่ยง ในการปะทะกับคนที่ไม่หวังดีตลอดเวลา ถ้าประมาทเมื่อไหร่ก็โดนทำโทษแบบผม  พวกเราก็อยากได้เงินหน่ะแหล่ะ ไม่ได้อยากมารบกับโจร 

2. ความจริงการมีกล้อง ไม่ได้ช่วยให้จับโจรได้ แต่เป็นการป้องกันไม่ให้เกิดความเสียหายกับทรัพย์สินของตัวเรามากกว่า อย่างน้อยโจรมันก็น่าจะยั้ง ๆ หวาด ๆ บ้าง  หรือในกรณีเกิดเหตุคุณก็ยังมีภาพคนร้าย ให้พิมพ์ประกาศต้องการตัวแปะไว้หน้าหอพัก เผื่อจะมีใครรู้จัก จะได้มีเบาะแสในการดำเินินการกับคนร้าย

3. เด็กสมัยนี้ accessories เขาเยอะขึ้นนะ ไม่ว่าจะเป็นมือถือ Notebook หรือพวก Tablet พอของหายมันก็มูลค่าเยอะ ไม่เหมือนสมัยเรายังหนุ่ม ๆ ไม่มีอะไรเลย นาฬิกาข้อมือ มั้ง หรูสุด  มันก็เลยเป็นสิ่งยั่วเย้าให้โจรก่อเหตุมากขึ้น

4. อุปกรณ์พวกนี้หน่ะเสียเงินติดไปเหอะ อย่างกเหมือนผม ที่รอให้เหตุเกิดก่อนแล้วจึงมานั่งติด มานั่งเสียใจ เจ็บใจ เสียชื่อเสียงเกียรติประวัติหอพักหมด ติดช้าติดเร็วก็ต้องติดอยู่ดี อย่ารอให้เหตุเกิดก่อน ความจริงผมก็มีแผนจะติดอยู่ (อันนี้ไม่ใช่ข้ออ้างนะ แต่ว่าไม่อยากจะบอกว่าช่วงนี้เจอทั้งภาษีหอพัก เจอภาษี 12.5 เข้าไป ... จุก (ทุกปี) ....    แล้วก็ นกพิราบ ไประเบิดเสาไฟที่มีหม้อแปลงของหอ เสียเงินไปหมื่นกว่าบาท ....  โครงการติดกล้องมันก็เลย ชะงักไป)

5. คุณไม่สามารถเฝ้าหอพักได้ตลอด 24 ชั่วโมง เหมือนผมก็มีทำโน่นนี่บ้าง บางวันก็ป่วยไม่สบาย เพราะผมก็เป็นคนธรรมดา ๆ การมีตาวิเศษช่วยมองก็น่าจะเป็นอีกทางเลือกหนึ่ง เหมือนมีคนช่วยทำงาน  ปกติแล้วผมหน่ะเฝ้าหอตลอดทุกวันเลย ในรอบเกือบสิบปีมานี้ ผมจำได้ว่ามีแค่วันเดียวที่ไม่ได้นอนที่ห้องผม เพราะตกรถเมล์นอนค้างอยู่สถานีขนส่ง


ก็หวังในใจว่าการมีกล้องวงจรปิดจะช่วยทำให้เกิดการสอดส่องดูแลได้ทั่วถึงมากขึ้น  หวังว่าคงไม่นำพาปัญหาใหม่ ๆ มาให้ผมอีกนะ วันนี้ผมก็คิดมากจนปวดหัวไมเกรนขึ้นเลย .... เห้อ

บันทึกลูกปลาทอง

ด้วยความตื่นเต้นของผม ผมก็เลยจะทำการรวบรวมภาพของเด็ก ๆ น้อย ๆ ของผมนะครับ ต่อเนื่องจากบทความที่แล้วเลยครับ

ลูกปลาทองของผมเอง อันนี้ก็เป็นภาพหลังจากย้ายมาอยู่กะละมันอันเล็ก ๆ ก่าอันที่เพาะหน่อย

เด็ก ๆ อายุประมาณ 1 สัปดาห์ครับ  ผมลองหยอดอาหารเม็ดลงไปไม่มีใครสนใจเลยครับ ก็เลยคิดได้ว่ามันคงต้องกินอะไรที่เล็กกว่าปากมัน เหมือนเด็ก ๆ ชอบหยิบของเล็ก ๆ เข้าปากหล่ะมั้งครับ

ลูกปลากำลังกินไข่แดงต้มสุกครับ

จากที่อ่านในเน็ตแหล่งความรู้ของคนสมัยนี้ เขาบอกว่าให้กินไข่แดงต้มสุกครับ ผมก็เลยไปซื้อไข่ไก่ต้มสุก ตอนแรกนึกว่าไข่ดิบก็เห็นรูปก็เขาก็บอกว่าเป็นไข่ไก่ต้มสุก ผมผ่ามาฟองแรก โหน่ากิน แต่คิดว่ามันไม่เป็นเม็ดครับเลยเอาอีกฟองหนึ่งไปต้มต่อให้สุกสนิทกว่าเดิม
จากนั้นก็เอาไม้มาเขี่ยครับเป็นก้อนเล็ก ๆ หย่อนลงไป .... ไม่กินอีก ไม่สนใจเลย เด็ก ๆ ผม ผมก็เลยเอาไซริง อุปกรณ์ที่เขาชอบแถมมากับพวกขวดหมึก ink jet แบบเติมหน่ะครับมีเพี้ยบเลย เอามาอันหนึ่ง มาทำคล้าย ๆ กับตัวบด (ต่อหัวเข็มด้วยนะ)

พอน้ำกับไข่แดงที่ต้มสุกมันเจือ ๆ เป็นเม็ดเล็กในหลอดไซริ้งผมแล้วก็จัดการฉีดลงไปเลยครับ ผลที่ได้ก็เป็นดังภาพครับ เจ้าตัวเล็กเริ่มจะสนใจกิน

กินไข่ไก่ต้มสุกครับ สังเกตที่ท้องจะเห็นเป็นสีขาว ๆ เลยครับ คือเป็นสีของเม็ดไข่ที่เด็กผมกินเข้าไปนั่นเอง

ตัวเริ่มจะโตขึ้นครับ อายุประมาณ 1 สัปดาห์ได้ครับ จะเริ่มเห็นหางแล้ว

พอเพาะปลาทองเองก็เริ่มเข้าใจครับจากการอ่านบทความ ดูวีดีโอจาก youtube  ก็ถ้าทำกันในเชิงพาณิชย์ที่เขาต้องคัดลูกปลาที่ไม่สมบูรณ์ออก

จากประสบการณ์ของผม ตอนนี้ผมมีเจ้าตัวเล็ก ๆ นี่ประมาณ 30 กว่าตัวได้ บางตัวก็แคระครับไม่ยอมโต บางตัวก็ว่ายน้ำแปลก ๆ  บางตัวก็โตดีแต่หางออกมาเหมือนหางปลาทู คือเป็นแบบนี้  -<  มันไม่บานออกเหมือนกระโปรง พวกนี้ถ้าเกิดที่ฟาร์มก็โดนคัดทิ้งไปแล้วครับ แต่ผมเลี้ยงเล่น ๆ เพื่อศึกษา

ปลาทองที่หางเป็นหางปลาทู (ตัวกลางภาพ)   ตัวริมหางจะแตกออกมาเป็นกระโปรง

เด็ก ๆ ก็จะเริ่มโตขึ้นเป็นตามลำดับครับ เริ่ม ๆ จะมีท้องครับ  จาก 30 ตัว ผมว่าผมมีปลาทองที่หางสวย ๆ ตัวโตไว ๆ ก็ประมาณ 8 ตัวเองครับ ที่เหลือหางอาจจะสวยแต่ตัวเล็ก

อายุประมาณ 2 สัปดาห์ครับตอนนี้ ก็เริ่มจะโตขึ้นแล้วครับ

ช่วงนี้ผมก็เลิกให้ไข่ต้มแล้วครับ อ่านในเน็ตเค้าว่ากันว่า จะให้อาหารพวกลูกไรครับ  ... เ่อ่อ คือว่าผมก็คนเมืองเหมือนกัน สมัยเด็ก ๆ หน้าฝนนี่ยังพอหาได้นะครับ ลูกไร ตามใต้ถุนบ้านที่น้ำท่วมตัวเล็ก ๆ แดง ๆ แต่พอโตขึ้นมาบ้านเรือนเขาก็ถมกันหมด ไม่ปล่อยให้น้ำท่วมขัง จะไปหาที่ไหนกันหล่ะครับ จะให้กินพวก ไรทะเล (อาร์ทีเมีย) ก็ดูเหมือนว่ายังตัวเล็กไปครับ ปากเด็ก ๆ ของผมนี่ยังเล็กเหมือนเดิมครับ
ก็เลยนี่เลยครับ อาหารสำหรับปลาทองที่เพาะโดยคนเมือง

ฮิคาริครับ เลี้ยงปลาแบบคนเมืองต้องจัดของแพง

ก็ไม่รู้เห็นเขาบอกว่าสำหรับปลาเล็กก็เลยสั่งจากเน็ตมาลองเลยครับหนึ่งซอง เกือบ ๆ 200 บาท แพง แต่เพื่อความมันส์ในการเรียนรู้การเลี้ยงลูกปลา ก็เลยเอาจัดมาหนึ่งซอง

ลองเหยาะไปลองเชิง ปรากฎว่าเด็ก ๆ ผมก็ไม่สนอีกครับ แต่มันเหมือนจะมีเศษ ๆ ของมันมั้งครับ ที่ผมสังเกตเห็นว่าปลามันก็กินครับ ก็เลยเอามาบดครับ บดง่ายมาก ๆ เลยครับ บดเป็นเม็ดเล็ก ๆ เหมือนผง ครับ ก็ใส่ลงไป ปลาทองก็มากินครับ แต่บางชิ้นมันก็บ้วนนะครับ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมไม่กิน

หลังจากพบว่าปลาทองส่วนใหญ่ก็ไม่กินอาหารหรูราคาแพง ก็เลยต้องไปหาวิธีเพาะลูกไรครับ .... ซึ่งยากมาก
อาหารปลาที่ผมเล็งถัดไปก็คือ"ลูกน้ำ" หรือลูกยุงนั่นแหล่ะครับ  วิธีการเพาะลูกน้ำนี่ง่ายมากเลยครับ แค่เอากระป๋องดำมา หญ้าแห้งมาอีกสักนิดหน่อยพอประมาณแต่ไม่ต้องเยอะเกินครับ   เอาใส่น้ำไม่ต้องมาก แค่พอให้หญ้าบางส่วนจม หญ้าบางส่วนลอย ทิ้งไว้ประมาณ 4 วันครับ เราก็จะได้ลูกน้ำตัวเล็ก ๆ มา แถมมีตัวอะไรไม่รู้เ็ล็ก ๆ ด้วย อันนี้ก็ให้ลูกปลากินเหมือนกัน

ลูกน้ำที่เพาะได้ก็ถือว่าสะอาดครับ ผมก็เอาน้ำที่มีหญ้าแห้ง  เอาหญ้าแห้งออกก่อน เหลือแต่น้ำ จากนั้น ก็เอาน้ำทั้งหมดไปเทใส่ขวด    ขวดน้ำดื่มนี่แหล่ะครับ  ขวดนี้ก็วางอยู่บนขันพลาสติกกว้าง ๆ พอประมาณครับ ทำไมต้องวางบนขัน ? อ่านต่อครับ เดี๋ยวจะเฉลยให้ฟัง   คือผมอยากจะได้ลูกน้ำเพียว ๆ เพื่อที่จะมาล้างน้ำสะอาดอีกทีหนึ่งแล้วให้ลูกปลากิน  ธรรมชาติของพวกลูกน้ำคือมันจะต้องลอยน้ำครับ พอผมทิ้งไว้พักหนึ่งพวกมันก็ลอยน้ำ ผมก็เอามือบีบขวดพลาสติกครับ  น้ำก็พุ่งสิครับ  ทีนี้ลูกน้ำที่ลอยอยู่ก็ลอยละล่องมากับมวลน้ำ แล้วก็ตกลงขัน พวกตะกอนที่ไม่อยากได้ก็อยู่ก้นขวดไปครับ  เราก็จะได้ลูกน้ำเพียว ๆ แล้ว ก็เอามาล้างน้ำสะอาดนิดหน่อย จากนั้นก็ให้ปลาทองกิน

ส่วนพวกตัวอะไรไม่รู้เล็ก ๆ นี่ส่วนหนึ่งก็มาพร้อมกับลูกน้ำนี่แหล่ะครับ ผมเอาไซริ้งค์ ที่แถมมากับหมึกเติมเครื่องพิมพ์ดูดเอา แล้วก็ให้ปลากินอีกเหมือนกัน

เสียดายไม่ได้เก็บภาพไว้ ....

อันนี้เป็นลูกปลาอายุ 2 เดือนนะครับ อย่างงว่าทำไมโตช้าจัง เดี๋ยวบทความล่าง ๆ จะมีสมมติฐานของผมเอง

เวลาผ่านไป จำนวนลูกปลาก็ลดลงไปเรื่อย ๆ ครับ บางตัวเลี้ยงไงก็ไม่โต ไอ้ตัวที่โตก็โตได้โตดีจริง ๆ ผมเคยเปิด Internet เขาบอกว่าให้แยกไซร้ส์เพราะว่า พวกตัวโตจะแย่งอาหารตัวเล็กกิน ทำให้ตัวเล็กกินไม่ทันได้สารอาหารน้อยกว่า ทำให้โตช้า .... ซึ่งอันนี้ผมว่าจริงนะ

อันนี้พวกที่ตัวมีขนาดหน่อยก็จะเริ่มกินฮิคาริได้แล้วหล่ะครับ เศษ ๆ ด่านล่างนั่นก็คือฮิคาริซองฟ้านะครับ

จะเห็นได้ว่าจะมีไอ้ตัวอ้วนด้านขวาสุด ตัวนี้ขวัญใจของเด็ก ๆ ที่หอ แล้วก็แม่ผม เพื่อนผมมาทีไรก็ถ่ายรูปไอ้ตัวนี้ทุกที (คนที่เลี้ยงปลาหมอหอยหน่ะแหล่ะ ... ไม่เคยเห็นลูกปลาทอง อิอิ)

พอช่วงต้นเดือนมีนาคม 2556 ผมก็มองดูไ้อ้ตัวอ้วนนี่ แล้วคิดว่าน่าจะไม่เข้าไปอยู่ในปากปลาตัวใหญ่สุดในตู้ได้แล้วก็เลยจับมันไปอยู่ในตู้ครับ

อันนี้ถ่ายตอนอายุสามเดือนแล้วครับ สีสรรก็จะเริ่มมีกับเขาบ้างแล้ว คิดว่าก็น่าจะสีนี้แหล่ะมั้งครับ

ตอนลงไปแรก ๆ นี่ก็กลัวสิครับเป็นตัวเล็กตัวเดียวในบรรดาปลาตัวใหญ่ ทั้งหมด ปลาใหญ่ว่ายมาก็ว่ายหลบครับ หลัง ๆ ก็ชินครับเบียดแย่งอาหารกับปลาตัวใหญ่ได้สบายมากขึ้น

หลังจากเอาไอ้เจ้าตัวนี้ขึ้นมาอยู่ในตู้แล้ว ปรากฏว่า ไอ้ตัวเล็ก ๆ ที่เหลือก็ทยอยโตกันใหญ่เลยครับ แสดงว่าไอ้นี่กินเก่ง แย่งเพื่อนกิน

ผมเอาขึ้นมาอีกสามตัวซึ่ง ยังเหลือในกะละมังอีกสองตัว คิดว่าเอาตัวใหญ่ออกมาตัวเล็ก ที่อยู่ในกะละมังคงโตเร็ววันนี้

สรุปแล้วเลี้ยงมาครอกนี้น่าจะเหลืออยู่ประมาณ 6 ตัว




16 มีนาคม 2558 (อายุ 2 ปีกว่า)

ครอกนั้นแหล่ะครับ เหลือ 2 ตัว ตัวเท่านี้เลย ตามตลาดขายตัวละ 5 บาท