ปฐมบท เรื่องแรกของผมสำหรับบล็อกแรก และคงไม่มีบล็อกเพิ่มที่ไหนหรอกนะ

ขอเปิดบล็อกของผมด้วย ผู้ชายคนนี้หล่ะกัน

หลังจากที่ได้ดูนายคนนี้แสดงแล้วก็อดขำไม่ได้ นั่งขำบ้าน้ำตาเล็ดเสียงดังอยู่คนเดียวตอนดึก ๆ มาก ๆ นี่แหล่ะ แต่หลังจากดูจบผมคิดว่า บางทีคนเราก็คาดหวังไม่เหมือนกัน เรารู้สึกเลวร้ายเพราะความคิดของคนอื่นที่บงการความคิดของเราอีกที  อย่างเช่น ถ้าเราไปออดิชั่นแบบเขาบ้างเราจะรู้สึกดีใจถ้ากรรมการให้เราผ่านเข้ารอบไป  แต่ถ้ากรรมการไม่ให้เราผ่านเข้ารอบก็อาจจะทำให้เราเสียใจ

ผมแค่สงสัยว่าบางทีนายคนนี้ไม่ได้อยากจะผ่านเข้ารอบอะไรนั่นหรอก เขาแค่อยากจะมาแสดงในสิ่งที่เขาอยากแสดง เขาจะไม่เป็นทุกข์เลยถ้าไม่เอาความคิดของคนอื่นที่จะพึงมีความสุขได้ก็ต่อเมื่อ .... บลา ๆ (ผ่านเข้ารอบ, ชนะเลิศ อะไรก็ว่าไป)

นายคนนี้มาแสดง ๆ ๆ ฉันแสดงจบและ กลับบ้าน ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น จบ เหมือนเขาได้ตามสิ่งที่เขาประสงค์แล้ว นี่แหละฉันอยากได้แบบนี้แหล่ะฉันมีความสุข กลับบ้าน

นี่เป็นข้อคิดอย่างหนึ่งคนเราบางทีมีความสุขเพราะได้มากกว่าคนอื่น หรือใช้ความคิดของคนอื่นมาทำให้เรามีความสุขหรือเปล่า ? หรือบางทีมันอาจจะเป็นคำพูดของคนแบบผม ที่เรื่อย ๆ เอื่อย ๆ เฉื่อย ๆ ไม่ได้มีอะไรดีเด่กับเขา แต่ผมก็มีสิ่งที่อยากทำนะ และยังทำอยู่ แต่มันไม่ประสบความสำเร็จแค่นั้นเอง แต่ผมก็ไม่ได้มีความทุกข์อะไรมากมายนะ ก็ทุกข์บ้างแหล่ะ แต่ก็คือความทุกข์ที่เราไม่ได้มีเหมือนคนอื่น แค่นั้น แต่ก็ไม่มากเท่าไหร่

โดยปกติแล้วผมคิดว่าความสุขหลัก ๆ ของผมก็คือการได้กิน นอนหลับสนิท ที่ผมทำเป็นประจำ ความสุขเสริมก็คือการมีไอ้นั่นไอ้นี่ที่ผมอยากซื้อ มีตังค์ก็ซื้อ การได้ทำตามความฝัน การได้ทำตามความคิดของตัวเอง  มันอาจจะไม่ได้เหมือนคนอื่นเขาสักเท่าไหร่นัก แต่มันก็เป็นความสุขเล็ก ๆ ของผมแหล่ะนะ.